Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2016

Κάπου να πάμε, κάτι να δούμε, κάτι να πούμε…



(Του Α.Θ.Ρ. από το ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ που κυκλοφορεί)…
  Στη κορύφωση μιας πανθομολογούμενης οικονομικής κρίσης –ας ευελπιστούμε κορύφωση-, μια «μαγική εικόνα» ακαταλαβίστικη, περίεργη, παραμορφωτική, εξωπραγματική, εμφανίζεται στα έκπληκτα μάτια, ιδίως του επαρχιώτη επισκέπτη της πόλης, αλλά φαντάζομαι, σε μεγαλύτερο βαθμό, του ξένου Δυτικού τουρίστα.
  
  Ιδίως Σαββατοκύριακα, η Σαλονίκη, αλλά και κάθε μεγάλη πόλη, μετατρέπεται σ’ ένα πολύβουο, ανθρώπινο, υπαίθριο πανηγύρι.
  Μια κοσμοπλημύρα –ιδίως νεολαίων- που γεμίζουν πεζοδρόμια, πλατείες, καφετέριες, ταβέρνες. Κι αυτό το έργο παίζεται ολημερίς, μέχρι τα ξημερώματα αργά.
  Έχεις την αίσθηση, ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που χαβαλεδιάζουν, άλλοι περπατώντας ανέμελα στα πεζοδρόμια, άλλοι με τις ώρες στα καφέ, άλλοι, ιδίως μεγαλύτεροι, στα ρεστοράν και τις ταβέρνες, κι αργά οι νεολαίοι στα μπαράκια, έχουν λυμένο από καιρό το καυτό για τους πλείστους οικονομικό μας πρόβλημα, είναι γόνοι πλούσιων γονιών, είτε επιχειρηματίες, εισοδηματίες, είτε υψηλοσυνταξιούχοι ενός ευτυχισμένου Βαλκανικού Ντουμπάι…
  Κι αυτή η «μαγική εικόνα», παρατηρώ, κατά περίεργο τρόπο, ότι χρόνο με το χρόνο γίνεται εντονότερη, όσο η κρίση βαθαίνει!
  Πριν χρόνια, σπάνια έβλεπες γεμάτα ρεστοράν μεσημεριάτικα, το Σαββατοκύριακο, στο κέντρο της πόλης.
  Ο Έλληνας κατέληγε στη παραδοσιακή ταβέρνα, το Σαββατόβραδο, με χύμα κρασάκι και τα σχετικά… Κι αυτό, ακόμα και τα χρόνια που …δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα…
  Τώρα, οι περίεργες ξενόφερτες σπεσιαλιτέ, οι φανταχτερές σαλάτες, έχουν τη πρώτη θέση και φυσικά, το εμφιαλωμένο κρασί είναι το σύνηθες, στα αμέτρητα σικάτα μπαρ – ρεστοράν που γέμισαν την πόλη, στη θέση του κλασικού ρουχάδικου, παπουτσάδικου, επιπλάδικου.
  Δεν σας ξενίζει αυτή η πλημύρα περισπούδαστων σεφ – μαγείρων, που κατακλύζει ολημερίς η τηλεόραση;
  Που δουλεύουν όλοι αυτοί οι επιστήμονες του δήθεν ποιοτικού φαγητού, που καταλήγει στον ευαίσθητο κι απαιτητικό φάρυγγα του πτωχευμένου, εννοείται, νέο – Έλληνα;
  Την ίδια στιγμή, βολοδέρνουν άνεργοι, ή μαθαίνουν …Σουηδικά, χιλιάδες πτυχιούχοι, γιατροί, μηχανικοί, νομικοί κι ατέλειωτες άλλες περιζήτητες παλιά ειδικότητες νέων ανθρώπων, που με κόπο κι έξοδα απέκτησαν τα βαριά τους ντοκουμέντα.
  Κι επειδή υπάρχει ο κίνδυνος μιας εκτός τόπου και χρόνου παρανόησης, η «μαγική εικόνα» της μεγαλούπολης, έχει σαν παραμορφωτικός καθρέπτης κι άλλη εικόνα.
  Με κείνους τους αμέτρητους ρακοσυλλέκτες, που ολημερίς ξεψαχνίζουν τους κάδους σκουπιδιών των πολυκατοικιών, σε αναζήτηση κάτι χρήσιμου για πούληση.
  Ευτυχώς, η αναζήτηση στους αλλοτινούς σκουπιδοτενεκέδες, στημένων λεμονόκουπων, της κατοχής, είναι μόνο μια κακή, τραγική ιστορική αναφορά.
  Τουλάχιστον τώρα, χιλιάδες μερίδες φαγητού, που παρέχουν εκκλησία, Δήμοι, οργανώσεις, κάνουν προσώρας, συμβατή με τη στοιχειώδη επιβίωση, χιλιάδες που όλο κι αυξάνουν, συνανθρώπους μας.
  Ένα θλιβερό κοινωνικό χάσμα, που όλο και διευρύνεται μπροστά στα απορριμμένα μάτια του επαρχιώτη, απλώνεται ολάνοιχτο στη πόλη.
  Ένα χάσμα που αρχίζει απ’ τα κλειστά μαγαζιά, που άλλοτε μεσουρανούσαν, μέχρι την απόλυτη εξαθλίωση του άστεγου του πάρκου –πολλές φορές πρώην μαγαζάτορα-, τη φαινομενική πλαστή ευμάρεια μιας νεολαίας που ζει με το υστέρημα του γονιού, του παππού, με κινητό στο χέρι των 500€, μαλλί, νύχια, ρούχα, όλα στη «πένα» και η εικόνα αυτή αφορά το μεγαλύτερο κομμάτι της νεολαίας μας και φυσικά, μέχρι την ολιγαρχία του ανέγγιχτου ακόμα και τώρα, λαμογιάρικου πλούτου, των θαλασσοδανείων του «αέρα».
  Υπάρχει ένα κυρίαρχο, διάχυτο «κίνημα», ιδίως στη νεολαία, για συνεχή επαφή με φίλους, με συντρόφους, με αγνώστους –μέσω διαδικτύου-, ένα συνεχές μπούρου – μπούρου της ασημαντότητας. Με ακατάσχετη διάθεση για συναναστροφή, εξωτερίκευση, δημοσιοποίηση, ακόμα και των πολύ προσωπικών στιγμών.
  Την ίδια στιγμή, στη παρέα των νέων στο καφέ, στο γλεντάδικο, ο καθένας χωριστά και μόνος, χαζεύει στο κινητό του, διαβάζει ή στέλνει μηνύματα!
  Μια Βαβέλ συναναστροφής και παρέας …και μαζί και μόνοι…
  Ένας άλλος τελείως ξένος κι ακαταλαβίστικος κόσμος, σαν από άλλον αιώνα, για τους μεγαλύτερους.
  Έχεις την εντύπωση, ότι εκτός απ’ τον ύπνο, δεν τους κρατά τίποτε πλέον στο σπίτι, στο δωμάτιο τους. Σαν να μην υπάρχει καφές, ψυγείο, φαγητό, ποτά, τα πάντα, στα σημερινά μας σπίτια.
  Ζήσαμε σαν φοιτητές, χωρίς ψυγείο, μέσα στη κάψα της Σαλονίκης, χωρίς καλή θέρμανση, …τρείς νοματαίοι σ’ ένα διαμέρισμα –κι αυτό αφορούσε τους πάντες τότε- χωρίς ψίχουλο στο ντουλάπι.
  Χωρίς τηλεόραση, φυσικά διαδίκτυο, μ’ ένα βραχνό ραδιοκασετόφωνο, που έδινε τα ρέστα του στα πάρτι μας!
  Δέκα καφετέριες όλες κι όλες, είχε το ’70 η Σαλονίκη. Μαγαζί παρά μαγαζί, καφέ ή σουβλατζίδικο, τώρα.
  Τα σπίτια των φοιτητών, ήταν ο χώρος συνάντησης μας και ξεφαντώματος, στα τοτινά πάρτι, που έδινε ο κάθε εορτάζων.
  Φυσικά κι οι ταβέρνες, που ήταν αμέτρητες, όπως και τα σινεμά, που μάζευαν τον κόσμο για διασκέδαση τότε.
  Άλλες εποχές, άλλες συνήθειες, άλλα δεδομένα. Και πάντα υπήρχε το χάσμα των γενεών.
  Ο χρόνος, η ζωή, η ιστορία θα δείξει, αν αυτό το καθημερινό ραχατλίκι στα τραπεζοκαθίσματα είναι σε σωστό, ή λάθος δρόμο.
  Αν θα μας βγάλει κάποτε απ’ το πηγάδι, ή θα μας ρίξει στα τάρταρα.
  Κι επειδή δεν μου ταιριάζει διόλου ο ρόλος του παιδονόμου, του ιεροκήρυκα, του εισαγγελέα, ούτε καν του γκρινιάρη ασπρομάλλη, θ’ αποτολμήσω να δικαιολογήσω τ’ αδικαιολόγητα.
  Όταν το αδιέξοδο, η απαισιοδοξία, η απαξίωση, το αβέβαιο μέλλον βρίσκονται μπροστά σου, δεν κάνεις οικονομία στο λιγοστό σου –κι αν υπάρχει- εισόδημα, ν’ αγοράσεις σπίτι, να πας ταξίδι, να φτιάξεις κάτι για το μέλλον σου, τα παιδιά σου.
  Τα τρως, τα πίνεις, τα γλεντάς τα λιγοστά σου φράγκα και ζεις σήμερα, γιατί …αύριο δεν έχει.
  Ο ρεμπέτης, ο μάγκας, ο ρέμπελος, κάθε βράδυ, ανέκαθεν, ήταν ταβέρνα κι έπινε τα μοναδικά του φραγκοδίφραγκα του ψευτομεροκάματου του.
  Ο «μέρμηγκας» νοικοκύρης, μάζευε στη μίζερη φρικτή ζωή του, ν’ αγοράσει, να φτιάξει, να επεκτείνει, να μεγαλώσει το «έχει» του, για να ‘ρθει κάποτε μια πραγματική ή φτιαχτή εθνική κατρακύλα, να γίνουν τα υπάρχοντα του βάρος και βραχνάς ασήκωτος, κι απαξιωμένος.
  Απρόβλεπτα κι ανεξέλεγκτα πράγματα. Όλοι, σοφοί, μίντια, σφυγμομετρήσεις, διάσημοι, στήριζαν και περίμεναν πλανητάρχη τη Κλίντον και βγήκε φάντης μπαστούνι, Τραμπ-άκουλας!!
  Σίγουρα, πίσω και πάνω απ’ τους γνωστούς διάσημους και σοφούς, υπάρχουν κάποιοι – λίγοι πιο σοφοί πιο πονηροί, που σχεδιάζουν και φτιάχνουν για μας –χωρίς εμάς-, απρόβλεπτες καταστάσεις.
  Όσο και ν’ απεχθάνεσαι τη συνομωσιολογία, η περίεργη εποχή μας σε σπρώχνει στη πιθανότητα της.



  ΥΓ. Είναι γνωστό σε όλους το «Βιβλίο Γκίνες», που καταγράφει, ετήσια, πρωτότυπα ανθρώπινα κατορθώματα, αξιοπερίεργα γεγονότα και μοναδικά φαινόμενα (Βικιπαίδεια).
  Θα αναφέρω, ένα μοναδικό –πιστεύω παγκόσμιο- φαινόμενο, που αφορά τη περιοχή μας και σίγουρα, που αξίζει καταγραφή στο διάσημο Βιβλίο Γκίνες.
  Υπάρχει στη πόλη μας ένα Νοσοκομείο Αποκατάστασης, ΚΕΦΙΑΠ (πρώην ΚΑΦΚΑ), που λειτουργεί χρόνια τώρα –κατά περίεργο τρόπο- ΧΩΡΙΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ!!!
  Ένα νοσοκομείο, με νοσηλευόμενους ανθρώπους, χωρίς γιατρό!!! Τέλεια…
  Μόνο με Διοικητικό προσωπικό, Νοσηλευτικό και παραϊατρικό!
  Μήπως ήρθε η ώρα, να κλείσουν οι πολυδάπανες Ιατρικές Σχολές; Αφού πετύχαμε εδώ στο Αμύνταιο – Φλώρινα, το ακατόρθωτο;
  …Ναιαιαι, βεβαίως, οσονούπω, τάχιστα, εντός των ημερών… θα προσληφθούν οι απαραίτητοι γιατροί…
  Η απάντηση, χρόνια τώρα, των πολιτικών… Πάπαλα…
Άγγελος Θ. Ρακόπουλος
Γιατρός, για κάθε ενδιαφερόμενο.
…Γιατί η σιωπή, είναι επικίνδυνη πολλές φορές.
  Και, δεν είναι διόλου δυσερμήνευτο και περίεργο, που στην Αμερική βγήκε πρόεδρος ο Τραμπ-άκουλας.
  Κάτι ανάλογο με τους πολιτικούς, σίγουρα θα συμβαίνει κι εκεί…

4 σχόλια:

  1. Όπως λέει και ένας άγνωστος ποιητής: Όλη την βδομάδα τρώνε αγγούρι και το Σάββατο το παίζουν μούρη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σωστά και στο διήγημα 1984 του ΤΖΩΡΤΖ ΟΡΓΟΥΕΛ "τα καφε πλημμύριζαν όπως και οι κινηματογράφοι για να ενθουσιαστούν οι μάζες με τα δίλεπτα μίσους" .............

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δηλαδή αν κάτσουμε σπίτι και κλαίμε τη μοίρα μας θα διορθωθεί κάτι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι αγαπητή ποιος είπε ότι πρέπει να κλαίμε τη μοίρα μας, απλώς η κλάψα βγαίνει όλη την εβδομάδα και το Σάββατο εμφανίζεται μια άλλη χώρα. Που θα βγούμε και πως θα δειχτούμε!

      Διαγραφή

Η εποικοδομητική κριτική και οι εναλλακτικές προτάσεις - απόψεις είναι απαραίτητες και ευπρόσδεκτες, ειδικά όταν το ζητούμενο είναι η ανταλλαγή ιδεών.
Τα σχόλια εκφράζουν τις απόψεις των αποστολέων τους και η ευθύνη (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Κάθε υβριστικό, προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο, θα διαγράφεται όποτε εντοπίζεται από την ομάδα διαχείρισης.
Ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σου.